Η απόφασή μας να διερευνήσουμε τις γλωσσικές απόψεις, και ως ένα βαθμό, τις γλωσσικές όψεις των Καππαδοκών Πατέρων αφορμήθηκε από το γεγονός ότι στην εποχή τους σημειώθηκε η πιο αποφασιστική και δημιουργική συνάντηση και αναμέτρηση του έλληνος λόγου με τον χριστιανικό λόγο, αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο υπέρλογος λόγος να ενδυθεί τον έλλογο έλληνα λόγο. Θεατές και πρωταγωνιστές αυτής της αναμέτρησης οι Καππαδόκες αφενός μετουσιώνουν τις γλωσσικές θεωρητικές απόψεις της αρχαίας ελληνικής σκέψης sub specie christianitatis και εντάσσουν το λόγο στη σωτηριολογική κλίμακα, αφετέρου αξιοποιούν τα δεδομένα της ρητορικής τέχνης και αρθρώνουν λόγο υψηλό και άρτιο. Τους καρπούς της φιλολογικής μας αναζήτησης στα κείμενα των Καππαδοκών όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θεωρούν, κρίνουν άλλα και χειρίζονται το λόγο επιχειρεί να παρουσιάσει η προκείμενη εργασία. Ο κειμενοκεντρικός της χαρακτήρας οφείλεται στην πρόθεσή μας να αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια τα κείμενα, των οποίων την πυκνότητα και τη δυναμική αδυνατεί τις περισσότερες φορές να μεταφέρει οποιαδήποτε ελεύθερη απόδοση. Σ' ένα κλίμα όπου η μελέτη της γλώσσας κινδυνεύει ερευνητικά να συρρικνωθεί στη βιολογική της διάσταση, οι γλωσσικές απόψεις των Καππαδοκών ίσως προσκομίσουν ένα άρωμα πνευματικής ευωδίας.