Δεν ήταν μόνο το νησάκι, τόπος κλειστός, που η ιστορία του το έκτισε μέσα σε ένα κέλυφος, έβαλε τους ανθρώπους του σε ένα όστρακο... ακούς μόνο την αναπνοή της ζωή σου, τις σκέψεις σου, τις υποκειμενικές σου κρίσεις κι αντιλήψεις. Ήταν ακόμη η φαντασιακή ανάπτυξη ενός άλλου κόσμου, μέσα σε ένα λαβύρινθο από ιστορίες παλιές και καινούργιες, πρόσωπα που υφαίνουν, ξεϋφαίνουν, πλέκουν, ξεπλέκουν. Δεν είναι σκηνικό, είναι ο ιστός της ύπαρξης. Η σιωπή ενός παιδιού μια παράλληλη χώρα αυτισμού, έρημος ή παράδεισος που δεν κατακτήθηκε ακόμη, τόπος που μένοντας πιο ξένος από τα ξένα, γίνεται πιο αλγεινός. Ο Στεφάνου έρχεται στο νησί με μια εφεύρεση. Είναι απάντηση, έξοδος ή νέα απορία; Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια συνάντηση ποίησης και επιστήμης...