Ο Μισέλ Φουκώ ισχυρίστηκε ότι η τέχνη της γαστρονομίας "είναι μια τέχνη χωρίς μουσείο". Παρά τον σεβασμό μου στον φιλόσοφο, διαφωνώ· διότι η γαστρονομία έχει μουσείο και μάλιστα ένα πολύ ζωντανό, κινητό, παγκόσμιο μουσείο, ανεξάντλητη πηγή ψυχαγωγίας, η οποία τα τελευταία χρόνια μπαίνει ολοένα και περισσότερο στη ζωή και στα σπίτια μας: τον κινηματογράφο. Η σειρά "Γαστρονομία και Πολιτισμός" των εκδόσεων μας καλύπτει τη σχέση της μαγειρικής με τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και τη μουσική. Τώρα θα προστεθεί η έβδομη τέχνη. Είναι γενική διαπίστωση ότι όλες οι ταινίες περιέχουν κάποια αναφορά στο φαγητό ή περιλαμβάνουν τουλάχιστον μία σκηνή γεύματος. Με αυτήν τη σκέψη είδαμε ή ξαναείδαμε κινηματογραφικά έργα από άλλη οπτική γωνία τούτη τη φορά. Και, όταν άρχισα να εμβαθύνω στο θέμα και να συλλέγω στοιχεία, αντιλήφθηκα ότι η γαστρονομία εισέβαλε στη ζωή μας περισσότερο από ποτέ. Έμαθα ότι γίνονται πολλά φεστιβάλ με θέμα "το φαγητό στον κινηματογράφο" και ότι σε πολλά πανεπιστήμια διδάσκονται μαθήματα για το φαγητό στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία. Αυτό είναι για μένα μια μεγάλη ικανοποίηση γιατί όταν πρωτοσκέφτηκα αυτή τη σειρά βιβλίων το 1997 και αρχίσαμε σιγά σιγά, να υλοποιούμε με τους συνεργάτες μου την ιδέα, ελάχιστοι, διεθνώς, είχαν εκδώσει τέτοιου είδους μαγειρικές. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα της Μαρίνας Αννίνου)