"Γραμματική, περισσότερη γραμματική!" Με αυτό το αίτημα διατρανώνεται η κυρίαρχη στον τόπο μας σήμερα πρακτική της γλωσσικής διδασκαλίας. Κι ενώ στην περίπτωση διδασκαλίας της ελληνικής ως πρώτης γλώσσας η πρακτική αυτή έχει αρχίσει κάπως να κλονίζεται, στην περίπτωση των ξένων γλωσσών το αίτημα για περισσότερη γραμματική προβάλλεται ενισχυμένο. Αυτή τη γραμματικόκεντρική πρακτική αμφισβητούν και οι τρεις μελέτες που συγκεντρώνονται στον παρόντα τόμο. Οι μελέτες στρέφονται προς τους παράγοντες εκείνους της επικοινωνίας που η διδακτική πρακτική τείνει να παραβλέπει: το λεξιλόγιο, το διάλογο, τα κείμενα. Και οι τρεις μελέτες καταλήγουν σε προτάσεις για τον εμπλουτισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας με πρακτικές μάθησης εστιασμένες σε πραγματικές επικοινωνιακές περιστάσεις. Και των τριών μελετών κοινή διαπίστωση είναι η ανάγκη για διαφοροποίηση των ποικιλιών της γλώσσας κατά την εκπαιδευτική διαδικασία και η ανάγκη για εξοικείωση των μαθητών με καθημερινά, αυθεντικά, σύγχρονα είδη κειμένων. Ο Διονύσης Γούτσος εξετάζει και αναλύει σώματα πραγματικών -όχι "διδασκαλικών" και κατασκευασμένων- κειμένων προκειμένου να διαπιστώσει τα στάδια ανάπτυξης του λεξιλογίου που θα ήταν ομαλότερο να διέλθει ένας ξενόγλωσσος ομιλητής της ελληνικής. Η Μαρία Σηφιανού τονίζει τη σημασία της διαδραστικότητας και του αυθεντικού καθημερινού λόγου για την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Εξετάζει μεγάλη ποικιλία παραδειγμάτων από την καθημερινή επικοινωνία και αναλύει την οργάνωση των διαλεκτικών πράξεων ως σύστημα κανόνων οι οποίοι "απαντούν εν δράσει" και περιγράφουν το "τι συμβαίνει σε πραγματικές συνομιλίες". Η Αλεξάνδρα Γεωργακοπούλου παρουσιάζει τους νέους τρόπους επικοινωνίας που διαμορφώνονται από τις νέες τεχνολογίες και υποδεικνύει τεχνικές με τις οποίες οι εκπαιδευτικοί μπορούν να αξιοποιήσουν ένα ευρύ φάσμα επικοινωνιακών γεγονότων στον κυβερνοχώρο για την παραγωγή και τη δυναμική πρόσληψη κειμένων.