Το βιβλίο αυτό συζητά ένα παράδειγμα κλασικού θεάτρου στη δεκαετία των πολεμικών και ιδεολογικών συγκρούσεων. Με αναφορές στην υπόλοιπη Ευρώπη, επιχειρεί να ερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο οι δύο πόλεμοι, ο Β΄ παγκόσμιος και ο ελληνικός εμφύλιος, επηρέασαν τις παραστάσεις των έργων ενός δραματουργού που προπολεμικά αποτελούσε σύμβολο της ευρωπαϊκής κουλτούρας και ηγούνταν του εθνικού ρεπερτορίου σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ειδικός στόχος του βιβλίου είναι να προσδιορίσει τη χρήση (οικειοποίηση) του Σαίξπηρ σε καταστάσεις πολέμου ή "έκτακτης ανάγκης" και να φωτίσει τη σχέση του κοινού με το κλασικό ευρωπαϊκό θέατρο μέσα σε διαρκώς μεταβαλλόμενες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες όπως ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, η Απελευθέρωση, ο Εμφύλιος και η εξορία. Τοποθετημένη ανάμεσα στην ιστορία και το θέατρο, η μελέτη αυτή φιλοδοξεί αφενός να εισαγάγει νέες παραμέτρους στη θεωρητική συζήτηση για την πρόσληψη κλασικών έργων και αφετέρου να προσφέρει ένα απτό παράδειγμα για το πώς λειτούργησαν οι κοινωνικοί και πνευματικοί θεσμοί κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που σημάδεψε τη νεότερη ελληνική ιστορία.