Το βιοτεχνολογικό επίτευγμα, και συγκεκριμένα η Γονιδιακή θεραπεία (στο εξής Γ.Θ.), αποκτούν την οριστική τους μορφή, όταν το γονιδίωμα προσαρμόζεται στους χειρισμούς της θεραπευτικής του αποκωδικοποίησης. Τίθεται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα: καταστρέφεται, χάνεται και διασκορπίζεται κάτι από την γενετική μας ιδιοσυστασία όταν η Γ. Θ. ασκεί το κλινικό της έργο; Εάν η απάντηση είναι καταφατική, για ποια απώλεια πρέπει να συζητήσουμε; Εδώ ακριβώς έγκειται ο σκληρός πυρήνας του βιοηθικού στοχασμού. Αυτό που χάνεται είναι ο φυσικός συμβολισμός των γονιδίων ο οποίος δεν αντιστοιχεί πλέον σε λειτουργίες και δράσεις, αλλά σε παρεκκλίσεις και διαταραχές. Όταν τα γονίδια υπόκεινται σε θεραπευτικές παρεμβάσεις, από την ίδια εκείνη στιγμή έχουν χάσει την εξελικτική τους ταυτότητα και έχουν μετατραπεί σε κλινικά σημαινόμενα με απρόβλεπτες παραμέτρους χειρισμού. [...] (από τα προλεγόμενα του βιβλίου)