Η Εκκλησία καθ' όλη την ιστορική της πορεία αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει συνθήκες, οι οποίες δυσχεραίνουν ως επί το πλείστον το έργο και την αποστολή της, που είναι η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Υπάρχουν όμως ενίοτε συνθήκες, οι οποίες την διευκολύνουν, όπως είναι οι συνθήκες της συγχρόνου εποχής, κατά την οποία τα όρια των κρατών έχουν σχεδόν καταργηθεί και χάρις εις την εξέλιξη της τεχνολογίας πολιτισμοί, φυλές, γλώσσες και θρησκεύματα γίνονται αντικείμενα αμέσου γνώσεως. Το σπουδαιότερο όμως, ίσως, είναι η μετακίνηση και εγκατάσταση μικρών ή μεγάλων ομάδων ανθρώπων, οι οποίοι αποτελούν την θρησκευτική ετερότητα ή τους εκτός της Εκκλησίας, εις τις περιοχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Εκκλησίας της Κρήτης και η δημιουργηθείσα έτσι συνύπαρξη. Επομένως η Ορθόδοξη Εκκλησία, θεοσύστατη καθώς είναι καθ' εαυτήν, καλείται αφ' ενός μεν να αντιμετωπίσει αυτή την καυτή πραγματικότητα και αφ' ετέρου να καθορίσει τη στάση της έναντι των εκτός αυτής, "των πέρα των τειχών" της, οι οποίοι, κατά τον Γέροντα Μητροπολίτη Εφέσου Χρυσόστομο Κωνσταντινίδη, είναι "αυτοί που για ποικίλους λόγους βρίσκονται εκτός της Ορθοδοξίας ή και ευρύτερα εκτός του Χριστιανισμού". Είναι όλα τα εκατομμύρια των ανθρώπων εκείνων που "ανήκουν σε άλλες 'Εκκλησίες' και Ομολογίες" αλλά και "σε άλλες θρησκείες κυρίως μονοθεϊστικές, όπως είναι ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ αλλά και άλλες θρησκείες πιο απομακρυσμένες της Άπω Ανατολής, της Μαύρης Ηπείρου, κλπ." [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)