[...] Με την "Ντίαρντρη των θλίψεων" που πρωτοπαίχτηκε το 1910 μετά το θάνατο του, ο Συνγκ επιστρέφει στο ύφος των "Καβαλάρηδων στη θάλασσα". Ένας κελτικός μύθος του δίνει την αφορμή για μια μεγαλειώδη, απλή, κυνική, αλλά και ρομαντική και ζοφερή τραγωδία. Δεν πρόλαβε να τη χτενίσει τελειωτικά, όμως όπως είναι θα "πλησιάσει τη μεγαλοφυΐα του Σαίξπηρ" όπως λέει ο Αλλαρντάις Νίκολλ, και "όπως τα χρόνια θα περνούν, θα προβάλλει όλο και πιο πολύ σαν ένας από τους κυριότερους δραματικούς συγγραφείς του αιώνα". [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)