Στην πιο μακρινή ακτή, στα βορινά σύνορα της γης, υπάρχει ένα ψηλό βουνό που λένε ότι είναι το τέλος κι η αρχή του κόσμου. Δε θα το βρείτε σε κανένα χάρτη, σε καμιά γεωγραφία, σε κανέναν άτλαντα. Εκεί, λένε, ζει ένας Σοφός άντρας, που ο Ουρανός του χάρισε πολλές μέρες για να προσέχει τους ανθρώπους. Ήταν τα παλιά τα χρόνια, τότε που τα βουνά είχανε ακόμα φτερά και πετούσανε στους ουρανούς. - Θα προσέχω όλους τους ανθρώπους; Μα έχω μονάχα δυο μάτια! Φώναξε ο Σοφός στον Ουρανό. Κι ο Ουρανός γέλασε και γέμισε η νύχτα αστέρια. - Μα κάθε άνθρωπος είναι όλοι οι άνθρωποι. Δυο μάτια είναι αρκετά. Δυο άνθρωποι μαζί είναι όλη η γη. [...] Το παραμύθι είναι διασκευή του κειμένου της μουσικής παράστασης "Παράξενο δεν είναι;" του Θάνου Μικρούτσικου και της Μαρίας Παπαγιάννη.