Το περιεχόμενο του βιβλίου αφορά στον τρόπο με τον οποίο πολλοί γονείς λειτουργούν απέναντι στα παιδιά τους, ορμώμενοι από ασυνείδητες προθέσεις ή κίνητρα, με συνέπεια να δημιουργούν το πρόσφορο έδαφος για τρόπους έκφρασης του παιδιού που εμπίπτουν στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας. Μεταξύ αυτών και η χρήση ναρκωτικών ουσιών. Κατά την παιδική ηλικία, κάποια βιώματα (μεταξύ άλλων και σεξουαλικής φύσης) στη ζωή του ατόμου μπορούν να προκαλέσουν, ενίοτε, ανεπανόρθωτες βλάβες σε ψυχικό επίπεδο. Τα τραύματα που έχουν εγγραφεί στον τρόπο ενδοψυχικής λειτουργίας του παιδιού θα επηρεάσουν μονιμότερα τον ψυχικό βίο του μελλοντικού ενηλίκου. Πόσο μάλλον εάν αυτά τα εσωτερικευμένα και, πιθανώς, απωθημένα ψυχικά τραύματα δεν αποτελέσουν αντικείμενο ψυχικής επεξεργασίας μέσω ψυχοθεραπευτικών παρεμβάσεων. Βάσει αυτού του μηχανισμού, όταν ο τραυματισμένος ενήλικος (πρώην τραυματισμένο παιδί) γίνει πατέρας ή μητέρα ενός νέου παιδιού, χωρίς στο μεταξύ να έχει «αποθεραπευτεί» ή «καθαρθεί», είναι θέμα χρόνου να το κλονίσει ψυχικά σε τέτοιο βαθμό που εκείνο, προκειμένου να αμυνθεί, να αναπτύξει, με τη σειρά του, παθολογικές συμπεριφορές όπως η χρήση ναρκωτικών ουσιών, ο ψυχικός αποσυντονισμός (περιστασιακός ή χρόνιος), η παρεκκλίνουσα σεξουαλικότητα ή οι διαταραχές πρόσληψης τροφής. Τα ψυχικά τραύματα των γονιών, δυνητικά, κληρονομούνται στα παιδιά τους. Η ενδοοικογενειακή ψυχοπαθολογία, όποια μορφή και αν έχει, σχεδόν πάντα αναπαράγεται. Απλά, εκείνο που δυστυχώς συμβαίνει είναι το γεγονός ότι, από τη μια γενιά στην άλλη, αλλάζουν τα εκφραστικά μέσα των νέων παιδιών-θυμάτων, των νέων τραυματισμένων παιδιών.