Στο βιβλίο αυτό δεν μιλούν ειδήμονες, λόγιοι, μελετητές ή κριτικοί για τον Νίκο Καββαδία. Μιλάνε ναυτικοί που έζησαν μαζί του στα καράβια, άνθρωποι ταξιδεμένοι, άνθρωποι του μόχθου και της σκληρής δουλειάς, περιγράφοντας έναν απ' αυτούς, κάποιον του σιναφιού τους. Οι περισσότεροι αγνοούσαν ότι ο συνάδελφός τους ήταν ταυτόχρονα ένας μεγάλος ποιητής, το έμαθαν μετά το θάνατό του, κι άλλοι ύστερα από χρόνια κατάλαβαν το μέγεθος της ποίησής του. Όμως όλοι λάτρευαν τον "κουρλό ασυρματιστή" τους, αυτό τον αλλόκοτο παραμυθά, τον άκακο κι ευαίσθητο, τον σπάταλο και τολμηρό, αυτό το πειραχτήρι που ο δαίμονας χόρευε μέσα του. Ο Καββαδίας το φόβο της ζωής, το φόβο της θάλασσας, το φόβο του θανάτου τον είχε μετουσιώσει σε οίστρο: έρωτα για τον κόσμο, για τις γυναίκες, για τα ταξίδια, για τις ανοιχτές θάλασσες και τη γραμμή των οριζόντων. Για το λογοτεχνικό του μέγεθος έχουν γραφτεί πολλά. Μέσα από τις μαρτυρίες όμως των συν-ναυτικών του αντρών, αλλά και κάποιων γυναικών που είχαν μπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη μεγάλη οικογένεια της θάλασσας, αναγνωρίζεται το απαράμιλλο ήθος του, η ανθρωπιά του και η βαθιά σοφία του. Οι αφηγήσεις αυτών των ανθρώπων φέρνουν στο φως άγνωστα στοιχεία του βίου και της πολιτείας του ποιητή, αποκαλύπτουν ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα του, αποκρυπτογραφούν στίχους του, ζωντανεύουν το μύθο του και μας προσκαλούν να ταξιδέψουμε μαζί του.