Η ελληνική δημοκρατία πλησιάζει τα 35 της χρόνια μετά την μεταπολίτευση του 1974. Το βιβλίο αυτό μελετά τα παράδοξά της, όπως την ανυπαρξία ενός δημοκρατικού πολιτικού κόμματος, σε ό,τι αφορά την εσωτερική δομή και λειτουργία του, με αποτέλεσμα την κυριαρχία των οικογενειακών δεσμών στη δόμηση της εξουσίας, που αποτελεί και ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της φεουδαρχικής κοινωνίας. Ο συγγραφέας επικεντρώνεται επίσης στην εντεινόμενη τάση μελών του ιερατείου για ευθεία ανάμειξη σε θεσμικά θέματα (π.χ. ταυτότητες), ή ακόμη και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, σε αντίθεση με τον ουσιαστικό και αποτελεσματικό χωρισμό εκκλησίας και κράτους που έχει επιτευχθεί στις ευρωπαϊκές χώρες. Το βιβλίο επισημαίνει την σταδιακή σύντηξη της δημόσιας και της ιδιωτικής εξουσίας, καθώς ο ιδιωτικός τομέας χρησιμοποιεί το κράτος ως ένα μέσο πλουτισμού. Άμεση συνέπεια αυτού είναι και το φαινόμενο της διαφθοράς, με τα "οικονομικά σκάνδαλα" που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας, με πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Siemens. Έτσι η πολιτική μετατρέπεται σε ιδιωτική υπόθεση των μεγάλων πολιτικών δυναστειών και των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων πίσω και γύρω από αυτές, κάτι που δεν αποτελεί παθολογικό σύμπτωμα, αλλά οργανική ιδιότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Όλα αυτά αποτελούν γνωρίσματα μιας μεσαιωνικής φεουδαρχίας κι όχι της αστικής δημοκρατίας. "Η ανατροπή αυτού του ελληνικού παράδοξου είναι το ζητούμενο για τη δική μας γενιά και για εκείνες που έρχονται", αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας, παραθέτοντας στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου μια σειρά ιδεών για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να συντελέσουν στην ποιοτική αναβάθμιση του δημοκρατικού πολιτεύματος.