Μπορούμε να πούμε ότι ο Φραγκίσκος είναι ο άνθρωπος που αποτέλεσε το αποφασιστικό σημείο συνάντησης και διαχωρισμού μεταξύ της λατινικής και ελληνικής πνευματικότητας. Είναι αρκετά Λατίνος για να αντιπροσωπεύει το πιο υψηλό πνευματικό σημείο του δυτικού Μεσαίωνα, αλλά έφτασε να αντιλαμβάνεται και να ζει πολλές αξίες του χριστιανισμού των πρώτων αιώνων, όταν οι δύο Εκκλησίες ήταν ενωμένες και όταν ο τρόπος να σκέφτεται και να ζει κανείς τον χριστιανισμό δεν ήταν ακόμη πολύ διαφοροποιημένος. Ο Φραγκίσκος ήταν ικανός να διαισθάνεται εκείνα τα σημεία που ένωναν και ενώνουν μέχρι τώρα τις δύο παραδόσεις και, χωρίς να σταματήσει να είναι άνθρωπος της εποχής του, ήξερε να βυθίζεται στις πηγές και να αποτελεί μια από τις εκφάνσεις της αιώνιας ψυχής του χριστιανισμού. Πολλές όψεις της πνευματικότητάς του κατανοούνται καλύτερα εντεταγμένες στο πλαίσιο της ανατολικής πνευματικότητας. Ο Άγιος Φραγκίσκος ξεπερνά τον Μεσαίωνα όχι μόνο επειδή προεκτείνεται στο μέλλον, αλλά επειδή μας συνδέει με το κοινό παρελθόν των δυο Εκκλησιών, και μ' αυτό τον τρόπο γίνεται ένας άξιος μάρτυρας της Μίας, της Αγίας και Καθολικής αδιαίρετης Εκκλησίας.