[...] Ως αφετηρία της διατριβής μου λαμβάνεται η άποψη του Αριστοτέλους και ιδιαιτέρως του Εμπεδοκλέους ότι τα φυτά αισθάνονται, ζουν και κινούνται στο φως, στον ήλιο. Ακούουν μουσική και μεγαλώνουν με λόγια αγάπης. Λίγο νερό ζητούν και σε γεμίζουν άνθη και καρπούς. Ας μεριμνούμε άγρυπνα για την ζωή τους, για την ύπαρξή τους, για να μην εξαφανίζονται. Τα άνθη έχουν οσμή, ήτοι πνοή, πνεύμα, ψυχή, μιλούν στον νου και την καρδιά του Έλληνα. Σ' αυτά κατοικεί το πνεύμα ενός Θεού, κάποτε είναι ο θεός ο ίδιος, που το αίμα του είναι οι χυμοί του άνθους ή του κορμού και των κλάδων του δέντρου. Το άρωμα που πνέει με τον ζέφυρο είναι σαν την ανάσα, σαν την αναπνοή του ανθρώπου. Τα άνθη έτσι επικοινωνούν με τον άνθρωπο και την ψυχή του. Τα άνθη εκπέμπουν, ο άνθρωπος την δέχεται ως ίαση με την πνοή. Πνοή και αναπνοή είναι το δόσιμο και η λήψη. Αφετηρία για το αντικείμενο και για το είδος της μελέτης και της έρευνας αυτής ήταν η αγάπη, ο θαυμασμός που πάντοτε ένοιωθα για τα δημιουργήματα του Θεού όσον μικρά και ταπεινά και αν ήταν. Επίσης θαύμαζα την πραγματική, ποιητική μεγαλοφυΐα του Γιόχαν Βόλφγκανκ φον Γκαίτε, που κατάφερε να ξεφύγει από την μανία ταξινόμησης και να δώσει ζωή σ' αυτήν την επιστήμη και έφερε την επανάσταση στον τρόπο προσέγγισης ενός λουλουδιού, ως επίσης η λατρεία μου για την Αρχαία Ελλάδα. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)