Στις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας, η συμφιλίωση ή εξισορρόπηση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής μοιάζει να αποτελεί αίτημα "πολυτελείας" και όχι πρώτης γραμμής. Γι' αυτό εξάλλου και απουσιάζει εκκωφαντικά από τη διαπραγματευτική ατζέντα. Η ανάγκη των ατόμων για οποιαδήποτε εργασία επισκιάζει την ανάγκη για ποιότητα της εργασίας, αλλά και της ζωής γενικότερα. Ωστόσο, ο στόχος για σημαντική αύξηση της γυναικείας απασχόλησης και ισότιμη συμμετοχή τους στην εργασία, αλλά και το πρόταγμα για ευρύτερη ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα δεν μπορεί να επιτευχθούν παρά μόνο μέσα από την ουσιαστική διευκόλυνση των ατόμων να εναρμονίζουν τους απαιτητικούς και αντικρουόμενους ρόλους τους. Η προώθηση αποτελεσματικών πολιτικών συμφιλίωσης προϋποθέτει την κατανόηση αλλά και υπέρβαση των περιορισμών που θέτουν το επιχειρηματικό συμφέρον, οι θεσμικές αγκυλώσεις αλλά και οι κοινωνικές αντιλήψεις.