Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου. Η δύναμη του ονείρου μπορεί να κάνει να ξεπροβάλει ένα δέντρο, ένας βασιλιάς, μια γυναίκα, μια χίμαιρα. Και το δέντρο κι ο βασιλιάς και η χίμαιρα περνούν, περνούν σ' αυτό το σκηνικό που ονομάζεται ζωή. Και εξαφανίζονται. Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου. Δε θα περάσει όποιος θέλει απ' το δρόμο του. [...] Ο σοφός διασχίζει με τα πόδια το ποτάμι κοντά σ' ένα γεφύρι. Σίγουρα δε θα το 'χει δει. Μα κάποιος απ' το γεφύρι του κάτι του φωνάζει. Ο σοφός κοιτάζει, βλέπει το γεφύρι να γκρεμίζεται μαζί με τον άνθρωπο που ήταν επάνω του. Σαστισμένος από αυτό του έγινε βουλιάζει και ο ίδιος στο νερό κι εξαφανίζεται. [...] Ο Λου - Κιανγκ - Τσέου είναι επινόηση του Pierre Bettencourt, και όλα τα "κινεζικά" ποιήματα του "Θεάτρου σκιών" δεν είναι παρά έργα του ίδιου, ο οποίος χρησιμοποίησε ίσως το τέχνασμα αυτό για να εκφράσει με μεγαλύτερη άνεση ένα μέρος του προσωπικού του οράματος. (από το επίμετρο του Ε. Χ. Γονατά, Σεπτέμβριος 1986)