Δημοτική ποίηση δεν είναι άλλο παρά η έκφραση, το καθρέφτισμα της λαϊκής ψυχής. Οι πίκρες, οι χαρές, οι συμφορές και οι λαχτάρες, οι σκέψεις και προσδοκίες, οι ελπίδες και τα όνειρα μ' ένα λόγο όλες οι ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές της οικογενειακής ή εθνικής ζωής. Ο λαός μας εξομολογείται με τα τραγούδια του, μας αποκαλύπτει τον εαυτό του για το τραγούδι του είναι το αυθόρμητο λυρικό ξέσπασμα μιας ισχυρότατης ψυχικής του δόνησης. Ο άνθρωπος του λαού δεν έχει την ικανότητα να στοχαστεί, να χαρεί, να κλάψει μέσα του, σαν τον μορφωμένο. Δεν γνώρισε ποτέ τον εσωτερικό διάλογο, ούτε αισθάνθηκε την ανάγκη να κρύψει τους στοχασμούς του. Ό,τι αισθάνεται, το λέει στο διπλανό του, το κάνει τραγούδι, στίχο και μουσική μαζί. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)