Στις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζεται η εξελικτική πορεία μορφών κοινωνικής πολιτικής, από την πρωτόλεια αρωγή και ρύθμιση στους αρχαίους χρόνους, έως την ακμή τού κράτους πρόνοιας στον ύστερο 20ο αιώνα. Η αναδίφηση ξεκινάει από την αρχαία Μεσοποταμία, περνάει στην αρχαία Αθήνα, και στο Βυζάντιο. Εξετάζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις ελληνικές κοινότητες της περιόδου εκείνης (με ειδικό κεφάλαιο για τα Αμπελάκια). Στρέφεται στα πρώτα χρόνια της ελληνικής ανεξαρτησίας, στην περίοδο από το προνουτσιαμέντο στο Γουδί ως την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, και ολοκληρώνει την περιδιάβαση στην ελληνική περίπτωση με την περίοδο από την απελευθέρωση ως την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Κατόπιν, η προσοχή εστιάζεται στην ευρωπαϊκή Αναγέννηση και την μετάβαση από την θρησκευτική φιλανθρωπία στην εκκοσμικευμένη παρέμβαση έναντι της φτώχειας, και επικεντρώνεται στον εκτενή 19ο αιώνα με τις επαναστάσεις και το πρωτοβλάστημα της κοινωνικής πολιτικής. Το τελευταίο ιστορικό κεφάλαιο παρουσιάζει τον "σύντομο" 20ό αιώνα και την ακμή τού σύγχρονου κράτους πρόνοιας, το οποίο πλέον βρίσκεται σε κρίση. Με βάση όλα αυτά προβαίνουμε σε ερωτήματα έναντι συμπερασμάτων σχετικά με την έννοια της κοινωνικής πολιτικής μέσα στην ιστορία, και το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα επίμετρο που αναζητά την διασύνδεση της ιστορικής εξέλιξης της κοινωνικής πολιτικής με πολιτικές θεωρίες της νεωτερικότητας.