...Γύρισε το κεφάλι κι είδε τη Δωρούλα. Την είδε κι η καρδιά του μάτωσε. Το πρόσωπό της ήτανε μελανιασμένο, τα χείλια πρησμένα με ξεραμένα αίματα απάνω, τα μαλλιά ανακατεμένα. Φαινότανε να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια της καθώς ο "Μουστάκιας" με άλλους δυο με στολή τη σέρνανε κρατώντας την απ' τα μπράτσα. Τον κοίταξε και κείνη μέσα απ' τα μισόκλειστα βλέφαρά της και του φάνηκε σα να του χαμογέλασε. "Μπορεί να 'τανε κι η ιδέα του. Πώς θα μπορούσε να χαμογελάει με τα χάλια που είχε...".