Η Αριστέα Κριτσωτάκη ακολουθεί από το 1970 μία ανοδική δυσκολοδιάβατη πορεία με την συνεχή έρευνα στην χαρακτική. Προσπαθεί και έχει επιτύχει την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων που δίνει το ξύλο, ένα ζωντανό υλικό με πλήρη έλλειψη ομοιομορφίας της προς επεξεργασία επιφάνειας, όπως θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί για τα άλλα μέσα της χαρακτικής, δηλαδή την χαλκογραφική και την λιθογραφική πλάκα. [...] Η κίνηση, την οποία έχουν τα έργα της, εν αντιθέσει με την στατικότητα που χαρακτηρίζει το έργο ακόμη και μεγάλων χαρακτών, αλλά και η πυκνότητα του σχεδίου, σου δίνει τη δυνατότητα να ονειρευτείς, να ψάξεις να βρεις σχήματα και πρόσωπα, να συνθέσεις εικόνες ονειρικές αλλά και πραγματικές. Είναι μεγάλη τέχνη να προσπαθείς και να επιτυγχάνεις την ακροβασία μεταξύ του συγκεκριμένου και του αφηρημένου. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμά της. Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για την πληθώρα των άξιων μαθητών που έδωσε στην κοινωνία όλα τα χρόνια της καθηγεσίας της στην Ανωτάτη Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης, η Αριστέα Κριτσωτάκη κατατάσσεται ανάμεσα στους μεγάλους ευρωπαίους εικαστικούς δημιουργούς του 20ού αιώνα στον τομέα της χαρακτικής. (Ιωακείμ Γρυσπολάκης, Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης)