Νοµίζω πως χιλιάδες χρόνια πέρασαν από πάνω µου, αφήνοντας στο διάβα τους µνήµες που έσκαψαν βαθιά την ψυχή και το κορµί µου, στολίζοντάς τα µε απέριττα κοσµήµατα, θέληση, καρτερία, ελπίδα, απέραντη αγάπη για τη ζωή και τις αµέτρητες µυρωδιές που µας περικυκλώνουν. Μνήµες, δρόµοι χαραγµένοι µε ήχους, νανουρίσµατα και δάκρυα µωρών, ποδοβολητά αλόγων, ορδές ανθρώπων σε άτακτη φυγή. Ένας καυτός, στεγνός άνεµος που ερχόταν από την Καππαδοκία σκαρφάλωνε στα βουνά, κατρακυλούσε στις σπηλιές και σερνόταν γλείφοντας τους βράχους και τις χαράδρες, φτάνοντας ξέπνοος στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, φορτωµένος µε το άρωµα της κανέλας, του ροδόνερου, της µαστίχας και του µοσχοκάρυδου. Ένας ολόκληρος κόσµος από µυρωδιές, γεύσεις, ήχους...