Ο Σταμάτης Φίφης με αυτό το έκτο βιβλίο του, γράφει με ώριμο, μεστό στίχο, διατηρώντας την αρχική του φρεσκάδα. Η καθαρότητα του λόγου του συνυπάρχει με τον υποβόσκοντα υπαινιγμό, η αυτογνωσία ταξιδεύει χέρι-χέρι με τη στιχουργική βεβαιότητα: Χωρίς αναμονές δημιουργώ. Στολισμένος με τα χρώματα της ειρήνης, είμαι ο ποιητής που στοιχειοθετώ την προσωπική μου απελευθέρωση μέρα με τη μέρα. ενώ δεν λείπει και η εκφραστική ρίμα που παίζει νοσταλγικά με το ρυθμό και τις λέξεις: Ζήτησα λέξεις να σου πω που είχα επιθυμήσει. Βρήκα μόνο το "σ' αγαπώ" και όχι τελειωμένο μέσα στα μαύρα μάτια σου που είχα νοσταλγήσει, είδα το αφιλόξενο δικό μου πεπρωμένο.