Ατλαντίδα ψηλά πετά της μνήμης αετός τι περιούσια στη στέρηση η μακ ορινή του οργή -κορμός- να επιμένει στη φωνή σου της επιφάνειας ναυάγια να λυπάσαι θραύσματα του βυθού να κλαις φύλλο με φύλλο να δοξάζεις στη σπορά τις πιο δικές μου ρίζες