Στα διηγήματά της η συγγραφέας φοράει τα ρούχα των άλλων. Ντύνεται την μυρωδιά, τις σκέψεις, τις πράξεις αθέατων καθημερινών ανθρώπων του χθες και του σήμερα. Συνθέτει τις φωνές τους. Ο μικρόκοσμος του καθενός, ρεαλιστικός, φαντασιακός ή ουτοπικός, αποτυπώνει το σύμπαν του, την στάση του στην πραγματικότητα που βρέθηκε ν' ανήκει. Η συγγραφέας επιχειρεί ν' αναδείξει το παράλογο που περισφίγγει τον άνθρωπο από παντού. Την απομόνωση, την δυσκολία σύνδεσης και ταυτόχρονα την πείνα για επικοινωνία, για διεξόδους διαφυγής. Συνειδητά ακολουθεί το πιστεύω του Αντώνη Σαμαράκη για την γραφή: Ο συγγραφέας οφείλει να είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή.