Το βράδυ εκείνο δεν ακούσαμε κανένα θόρυβο, απολύτως. Φανήκανε μπροστά μας σαν ουρανοκατέβατοι. Με πρόσωπα αξύριστα, με χλαίνες βρώμικες, παλιές, ριγμένες πάνω τους πρόχειρα, με σφαίρες στα στήθια κρεμασμένες. Αντάρτες! Ήρθαν ανάμεσά μας πατώντας στις μύτες ξεχαρβαλωμένων αρβύλων. "Πέστε μας πού έχουν σκοπιές οι Γερμανοί. Απόψε θα επιτεθούμε", είπαν ψιθυριστά. Και παραλίγο να τους πούμε! Την άλλη μέρα όλο το χωριό έμαθε με ποιο δόλο Εασαδίτες και Γερμανοί πιάσανε τις Τοπάλαινες και την Καλαβρού και τις κρέμασαν. Κι όταν το μάθαμε κι εμείς κοπήκανε τα πόδια μας. Κλειστήκαμε στο σπίτι έντρομοι, γλιτώσαμε από θαύμα. Πέρασαν χρόνια κι όταν τυχαίνει να καθόμαστε σούρουπο σε κείνη την παλιά αυλή μας, νιώθουμε ακόμα ανατριχίλα...