Το νησί της Κέρκυρας, στην Εποχή του Ορειχάλκου υπήρξε "To νησί της Σελήνης". Στην Αρχαϊκή εποχή, σε όλη την Ελλάδα, η λατρεία του Δία (πατριαρχία) είχε προβεί ήδη στην αντικατάσταση της αρχαιότερης λατρείας της Σελήνης, επιβάλλοντας ως επικρατούσα λατρεία αυτή του Δωδεκάθεου. Στην Μέδουσα, αρχαία Θεά της Σελήνης και της Ευκαρπίας, είχαν αποδοθεί αβάσιμες σατανικές ιδιότητες, αμαυρώνοντάς την και καθώς ο Περσέας την αποκεφάλιζε, στην αντίληψη των πιστών είχε συνδεθεί με την εικόνα ενός φοβερού και θανατηφόρου τέρατος που μόνο ως φόβητρο ήταν χρήσιμο. Στην Κέρκυρα του 6ου αιώνα π.Χ. όμως, η Μέδουσα απολάμβανε ακόμη τιμές, ως νικηφόρος θεά, στο ιερό που μοιράζονταν με τη νέα θεά Σελήνη - Άρτεμη, όπως αποδεικνύει το τύμπανο από πέτρα του αετώματος που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κέρκυρας. Με το παρόν σύγγραμμα, θα προσπαθήσω να αποδείξω, ερμηνεύοντας την ετυμολογία ονομάτων στις αρχαίες πηγές όσων επέζησαν της εκκαθάρισης την περίοδο της λατρείας του Δωδεκάθεου ότι και οι ήρωες που έχουν δεσμό με το νησί, κατά την Εποχή του Ορείχαλκου, υπήρξαν πνεύματα των μικρών φωτεινών σωμάτων του ουρανού, όπως η Θέα Σελήνη- Μέδουσα.