Η αξιοποίηση σχηματικών ζώων για να καταδειχθούν ζητήματα της ανθρώπινης κοινωνίας είχε ξεκινήσει αρκετά πριν από τα χρόνια του θρυλικού Αισώπου (6ος π.Χ. αιώνας περίπου) και συνεχίστηκε ακόμα και μετά την απόδοση της πατρότητας του (ελληνικού) μύθου ζώων σε αυτόν. Οι μύθοι αυτοί, αυτοτελείς, ως παροιμιακές εκφράσεις, ακόμα και ως έμμεση γραφή με λανθάνον σημαινόμενο, απαντώνται σε πολλές κοινωνικές περιστάσεις. Γι' αυτό ο αισώπειος μύθος γνώρισε -και συνεχίζει να γνωρίζει- ευρύτατη διάδοση, καθώς και μορφολογικές και ειδολογικές παραλλαγές. Στην παρούσα μελέτη, ο μύθος ζώων εντάσσεται και μελετάται στο πλαίσιο της λαϊκής λογοτεχνίας από την επιστήμη της λαογραφίας, καθώς εμφανίζει πολλές διαστάσεις και τρόπους επιστημονικής προσέγγισης πέρα και από τα όρια της φιλολογικής ενασχόλησης: τόσο οι μύθοι όσο και η σκιώδης μορφή του ίδιου του Αισώπου χρειάζεται να ιδωθούν μέσα στο πλαίσιο των κοινωνικοπολιτικών και πνευματικών συνθηκών κάθε εποχής και περιοχής, αλλά και μέσα από μια μακρά εξελικτική διαδικασία που διακρίνει το λαϊκό κυρίως πολιτισμό.