Η αναγνώριση και αποδοχή της αξίας του συλλογικού σώματος, χωρίς να βασίζουμε την προσωπική μας αξία στην απαξίωσή του, χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός το να περισώσουμε την δυσαρέσκειά μας κάτω από όλες τις δυνατές συνθήκες, αλλά μετριάζοντας την αυστηρότητα των κρίσεων προς αλλήλους και εντείνοντας την παραγωγική αγωνιστικότητα και την έλλογη δράση, είναι τακτική που δίνει διέξοδο στην ένταση, χρήσιμες κατευθύνσεις και που παύει να αδικεί και να κατασπαράζει το κοινωνικό σώμα. Ενώ το αξιόλογο παρελθόν πρέπει να είναι αφορμή έμπνευσης και απόδειξης του εφικτού, όχι ένας ακόμη λόγος να απαξιώνουμε το σήμερα. Είμαστε ένας μικρός λαός στα νότια Βαλκάνια. Ούτε οι καλύτεροι, αλλά σίγουρα ούτε και οι χειρότεροι. Έχουμε δικαίωμα στην ύπαρξη. Έχουμε δικαίωμα στην πρόοδο. Έχουμε δικαίωμα στο σφάλμα. Έχουμε δικαίωμα στην ανάκαμψη. Έχουμε δικαίωμα στην εξέλιξη και δικαίωμα στη ζωή.