Στο δυτικό τουλάχιστον κόσμο, το επιστημονικό ενδιαφέρον για τη σχολική ιστορία έχει ως επίκεντρο τη δυνατότητα αντιστοίχησης του σύγχρονου επιστημολογικού και ιστοριογραφικού προβληματισμού με τη διδακτική πράξη. Πρόκειται για μια συντονισμένη προσπάθεια ανταπόκρισης του πεδίου της παραγωγής της ιστορικής γνώσης με αυτό της κοινωνικής αναπαραγωγής της μέσω του σχολικού μηχανισμού. Με τον τρόπο αυτό οι μαθητές μυούνται στην επιστημολογική ιδιαιτερότητα της ιστορικής γνώσης. Προσεγγίζουν την εκάστοτε νέα γνώση ως ποιοτική και ποσοτική ανακατασκευή της παλαιάς. Ως βαθμιαία υπέρβαση της "νεκρής γνώσης", που συσσωρευμένη στη συνείδηση λειτουργεί ως "επιστημολογικό εμπόδιο" για την περιγραφή, ανάλυση και ερμηνεία της ιστορικής πραγματικότητας. Ως σταδιακή μετάβαση από το προεπιστημονικό και ιδεολογικοποιημένο πεδίο της πρακτικής αμεσότητας στο πεδίο της επιστημονικής θεώρησης, η οποία είναι πάντοτε σχετική -χωρίς να γίνεται σχετικιστική-, κριτική και αναστοχαστική. Το βιβλίο αυτό της Judy Sebba αποδεικνύει, με τις πολλές και πολύ συγκεκριμένες εφαρμογές που περιλαμβάνει, πως ο δημόσιος διάλογος, οι διαξιφισμοί και οι συζητήσεις για τη φύση και τις ιδιαιτερότητες της σχολικής ιστορίας, όπως αυτές που προηγήθηκαν της εισαγωγής του "Εθνικού Αναλυτικού Προγράμματος" στην Αγγλία, δεν είναι απαραίτητα στείρες, όπως θα πίστευε κανείς, αν ο οπτικός ορίζοντας περιοριζόταν στα ελληνικά πράγματα, αλλά μπορούν να οδηγήσουν σε ουσιαστική αναπροσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών και να συμβιβάσουν τις επιστημολογικές εξελίξεις με την εκπαιδευτική πράξη.