Όλα πήγαν χαμένα. Ακόμα κι οι εποχές που άπλωναν τα χαρούμενα σεντόνια τους, χάθηκαν. Οι υπαίθριες μοσχομυρωδιές ξεχάστηκαν. Τα χρώματα που ακούραστα κυνηγούσε, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, φάνηκαν τώρα να ξέφτισαν. Ήταν η ώρα που κάποιος έπρεπε να της καθαρίσει τα τζάμια της ζωής. Κι αυτός ο κάποιος κοιμόταν εκεί έξω, στην πλαγιά του βουνού και διαρκώς φλυαρούσε. Ξάφνου, σαν να ένιωσε κάτι να πέρασε δίπλα της. Κάτι που δεν μπόρεσε να την αγγίξει, αλλά και κάτι που δεν μπόρεσε να της κρυφτεί…