Στα ευρύχωρα λημέρια τα γήινα και τα συμπαντικά, τα σημερινά και τα μελλοντικά ή εσχατολογικά, με όχημα τα ουτοπικά ή δυστοπικά σχήματα, «βλέπουμε» πως οι ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας (Science-Fiction ή Sci-Fi) αναδεικνύονται σε αγωγούς πολιτικών ή κοινωνικών ζητημάτων, αποκαλύπτουν μεταφυσικά ερωτήματα και φιλοσοφικά αινίγματα, μετουσιώνονται σε υπαρξιακές δυνατότητες, σε όνειρα της πολιτιστικής αναδημιουργίας και της αναστάσιμης διαπλάτυνσης εκεί στους ανοικτούς ουρανούς της γαλαξιακής μας απεραντοσύνης και της ευαγγελικής οικουμενικότητας. Μάλλον εξελίσσονται σε πηγές της Θεολογίας, σε ένα σημαίνον κεφάλαιο της Κινηματογραφικής Θεολογίας. Μέσα στις συνθήκες της πανδημικής κρίσης, μέσα από τη φιλοκαλία της οδύνης και το μυστήριο του σπαραγμού, και οι ταινίες του βιβλίου αυτού εκφέρουν την ελπιδοφόρα συνηγορία πως εμείς «θὰ μάθουμε ἀπὸ ἄλλη πηγή, πιὸ θετική» ότι η καρποφορία της αγάπης και της ελπίδας οδηγεί στην πλήρωση μιας χριστεπώνυμης ευδοκίας και την εκπλήρωση της εσχατολογικής παρηγοριάς. Αρκεί με τον πρώτο ήχο της «καμπάνας» «ἡ πίστη νά ξυπνάει πρώτη» Κική Δημουλά