Ο όρος της Ποιότητας Ζωής είναι ένας από τους ιδιαίτερα χρησιμοποιούμενους των τελευταίων ετών. Χωρίς ένα σαφές και επακριβώς προσδιορισμένο περιεχόμενο και με μεγάλη δόση υποκειμενικότητας, λόγω της φύσης του, εκφράζει την ευημερία, την υγεία, τη σωματική λειτουργικότητα, την ευχάριστη και άνετη διαβίωση κ.ά. Η Ποιότητα Ζωής αποτελεί επίσης έναν τομέα έρευνας που έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο μέγεθος και προσεγγίζεται μέσα από διάφορους παρεμφερείς όρους (ευημερία, ευ ζην, ικανοποίηση από τη ζωή κ.ά.). Στην κατεύθυνση της καταγραφής και μέτρησης των αντίστοιχων επιπέδων της Ποιότητας Ζωής αναπτύχθηκαν διάφορες μέθοδοι, αντιλήψεις, ακόμη και κανονιστικές νοοτροπίες. Η παρούσα μελέτη παρουσιάζει την προσέγγιση της Ποιότητας Ζωής μέσα από διαφορετικά πεδία της γνώσης (φιλοσοφία, κοινωνία, πολιτική, ψυχολογία, οικονομία, περιβάλλον, υγεία) και σε διάφορες ομάδες του πληθυσμού (παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι). Στέκεται στο ζήτημα των πολιτισμικών παραμέτρων, της συμβολής της επιστημονικής θεώρησης και κυρίως της τεχνολογικής ανάπτυξης, ενώ θίγει και τον χαρακτήρα του σχετικού «κινήματος της αυτοβελτίωσης», των τελευταίων δεκαετιών. Παράλληλα, επιχειρεί να δώσει και το στίγμα που αφορά την αντίστοιχη πρόταση της χριστιανικής διδασκαλίας, μέσα από την πρόσληψη της χαράς, των θλίψεων και των ιδιαιτεροτήτων αυτής της θεώρησης.