Ο Ανδρέας Βουρλούμης ζωγράφιζε και σχεδίαζε ασταμάτητα, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τον θάνατό του. Η ζωγραφική ήταν ο δικός του τρόπος να ταξινομεί το χάος του κόσμου. Το έργο του παρουσιάζει εκπληκτική ενότητα, ζωγραφίζει επί δεκαετίες το ίδιο και το ίδιο, σφυροκοπάει αδιάκοπα στο ίδιο αμόνι. Είναι σκαντζόχοιρος και όχι αλεπού, σύμφωνα με τη διάσημη διάκριση, αντλημένη από τον Αρχίλοχο, του Ησαΐα Μπερλίν. Το έργο ωστόσο σε αυτή τη ζωγραφική εμμονή βρίσκεται αλλού: ζωγραφίζει το ίδιο και το ίδιο, χωρίς ποτέ να αντιγράφει τον εαυτό του, όπως έκανα δυστυχώς πολλοί άλλοι ταλαντούχοι ζωγράφοι, που έγιναν φάμπρικα αναπαραγωγής του ίδιου. Κανένα έργο του Βουρλούμη δεν είναι απομίμηση ενός άλλου έργου του, όλα είναι καινούργια, με τη δική του πνοή το καθένα. [...]