Σε μια μελλοντική δυστοπία, οι άνθρωποι γεννιούνται με τέσσερις αισθήσεις. Το ανθρώπινο γένος έχει απολέσει την όσφρησή του. Πού βρίσκονται πια τα αρώματα των λουλουδιών και πού η οσμή της βροχής στο χώμα; Ο νεαρός Πάβελ αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Έχει εκ γενετής αναπτύξει το χάρισμα να αντιλαμβάνεται τις μυρωδιές. Προσπαθεί να μεταφέρει στον κύκλο του με λόγια αυτό που δεν περιγράφεται: την οσμή των πραγμάτων. Ευχή και κατάρα. Είναι είδωλο για τους αισθηματίες, μα ένας τρελός για τους ρεαλιστές. Η φήμη του εξαπλώνεται. Η Πολιτεία, διερευνώντας τις ιδιαίτερες ικανότητες του Πάβελ, τον εντάσσει στις Υπηρεσίες της και ξεκινά μελέτες και πειράματα. Ο Πάβελ θα μπει σε «απομόνωση», μιας και για την προστασία του οι «κοινές» κοινωνικές επαφές του απαγορεύονται. «Με τους Ανθρώπους τώρα, ξανά! Μ’ αυτούς που με την Ψυχή τους οσφραίνονται. Μ’ αυτούς που νιώθουν. Μ’ αυτούς που ονειρεύονται. Συμβαίνει πάντοτε. Οι ανοιχτές καρδιές συναντιούνται…»