Ο σύγχρονος ελληνικός συνδικαλισμός δεν έχει μελετηθεί συστηματικά μέχρι σήμερα. Αυτό οφείλεται ώς ένα βαθμό στη γενικότερη ιστορική αδυναμία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, αδυναμία που είναι προϊόν της συγκεκριμένης οικονομικής και πολιτικής ιστορίας της χώρας. Η έντονη πολιτικοποίηση του κινήματος επιπλέον, ελάχιστα βοήθησε στο να προσελκυστεί το ερευνητικό ενδιαφέρον των κοινωνικών επιστημόνων στο ίδιο θέμα. Για παρόμοιους λόγους οι επίσημοι ακαδημαϊκοί και ερευνητικοί φορείς απέφευγαν να ασχοληθούν με τον ιδιαίτερα προβληματικό αυτόν τομέα. Μικρά περιθώρια για την προσέλκυση ερευνητικού ενδιαφέροντος άφηνε φυσικά η συνδικαλιστική άπνοια της εφτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αλλά σήμερα ο ελληνικός συνδικαλισμός έχει ξεπεράσει πλέον το στάδιο της εφηβείας του και η παρουσία του στο προσκήνιο της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας γίνεται ολοένα και περισσότερο αισθητή. Για το λόγο αυτό, τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει αρχίσει να συγκεντρώνει το ερευνητικό ενδιαφέρον αρκετών, νέων κυρίως, κοινωνικών επιστημόνων, οικονομολόγων, νομικών, κοινωνιολόγων, ιστορικών κ.λπ. Ανάλογα αυξημένη παρουσιάζεται τελευταία και η συχνότητα της κάλυψης του θέματος από πολιτικούς συνδικαλιστές και δημοσιογράφους -κάλυψη που είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την επιστημονική-συστηματική διερεύνησή του. Με τη μελέτη αυτή γίνεται μια πρώτη προσπάθεια για να καλυφθεί, όσο πληρέστερα επιτρέπουν οι υπάρχουσες συνθήκες άντλησης πληροφοριών και οι αντικειμενικές δυνατότητες του γράφοντος, το κενό που υπάρχει στον ίδιο τομέα. Επιχειρείται εδώ μια συστηματική και σφαιρική παρουσίαση, χωρίς να είναι ιδιαίτερα εκτεταμένη, σε όλα τα κύρια θέματα της σύγχρονης πραγματικότητας του ελληνικού συνδικαλισμού, όπως: σύντομο ιστορικό, οργανωτική διάρθρωση, διοίκηση και λειτουργία, οικονομικοί πόροι και δαπάνες, στελέχωση, πολιτική πραγματικότητα κλπ. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)