Κατά την ελληνιστική εποχή σημειώθηκαν μεγάλες αλλαγές στη διεξαγωγή του πολέμου. Η φάλαγγα της κλασσικής εποχής, με τον άκαμπτο σχηματισμό και την τυποποιημένη τακτική της, χάνει την πρωτοκαθεδρία που είχε στα πεδία των μαχών. Νέες στρατηγικές και τακτικές δοκιμάζονται και βαθμιαία επικρατούν. Το ιππικό γίνεται τώρα το κυρίαρχο όπλο στον κατά ξηράν αγώνα, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούνται και ελαφρά εξοπλισμένα στρατεύματα. Οι πολεμικοί ελέφαντες χρησιμοποιούνται ως όπλο μάχης από όλους σχεδόν τους στρατούς. Ο πολιορκητικός πόλεμος φτάνει στο απόγειό του με τη χρήση των πολιορκητικών μηχανών και των καταπελτών. Στο κατά θάλασσαν αγώνα η τριήρης εγκαταλείπεται, καθώς χρησιμοποιούνται διαρκώς μεγαλύτερα πλοία. Μέσα στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας, αυθεντία στα ζητήματα της ελληνιστικής ιστορίας, δεν περιγράφει απλώς τις στρατιωτικές εξελίξεις. Δίνει στην ουσία ένα σύντομο ολοκληρωμένο περίγραμμα σχετικά με τη διεξαγωγή του πολέμου στην αρχαιότητα. Παράλληλα αναδεικνύει τη διάνοια των μεγάλων στρατηγών που βρίσκονταν πίσω από τις εξελίξεις αυτές, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη στρατιωτική ιδιοφυϊα του Μεγάλου Αλέξανδρου.