Το "Ουδέποτε υπήρξαμε μοντέρνοι" είναι μια μελέτη πάνω στην ανθρωπολογία της επιστήμης, η οποία δείχνει ότι η έννοια της νεωτερικότητας είναι απλώς ζήτημα πίστης. Αυτό που μας χωρίζει από τους προμοντέρνους προγόνους μας είναι ο ίδιος ο διαχωρισμός: ο διαχωρισμός της κοινωνίας από τη φύση, του ανθρώπου από το πράγμα, της επιστήμης από την κουλτούρα. Σήμερα, όμως, μπροστά στα φλέγοντα πολιτισμικά, οικονομικά και οικολογικά προβλήματα, τέτοιοι διαχωρισμοί είναι όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθούν. Βασική ιδέα του βιβλίου είναι ότι η Μεγάλη Διαίρεση, όπως αποκαλεί ο συγγραφέας τη διάκριση "φύση/κοινωνία" "υποκείμενο/αντικείμενο" δεν υπήρξε ποτέ πραγματική. Αντίθετα, ο διαχωρισμός αυτός αποτελούσε τη μεγάλη ύποπτη φαντασίωση του μοντέρνου κόσμου. Τι σημαίνει να είσαι μοντέρνος; Σε τι διαφέρει η επιστημονική μέθοδος; Σε τελευταία ανάλυση, οι πρόγονοί μας, βυθισμένοι στο σκοτάδι της αμάθειας, στον κόσμο της αλχημείας, της αστρολογίας και της φρενολογίας, ουδέποτε έκαναν τέτοιες διακρίσεις ανάμεσα σε φύση και κοινωνία, σε άνθρωπο και πράγμα. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι ο εξανθρωπισμός της επιστήμης, με άλλα λόγια η επιστημονικοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών.[...]