Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, το εξωτικό καπρίτσιο για τον «καφέ» και τον «ινδιάνικο ζωμό», δηλαδή τη σοκολάτα, είναι σημάδια μιας βαθιάς μεταβολής στη μόδα, το γούστο και τους καλούς τρόπους, που τροφοδοτείται από τις νέες φιλοσοφικές τάσεις και τον όλο εκσυγχρονισμό της κοινωνικής ζωής. Αξιοποιώντας την εξαιρετική του ευρυμάθεια και την ικανότητά του να ανακαλύπτει κείμενα εποχής και να τα βάζει να «μιλούν», ο Πιέρο Καμπορέζι προσθέτει μ' αυτό το βιβλίο ένα νέο, απολαυστικό κεφάλαιο στην ιστορία των νοοτροπιών, του γούστου και του υλικού πολιτισμού. Η κοινωνία εν κινήσει, που ανασυνθέτει μέσα σ' αυτές τις σελίδες, βιάζεται να θάψει την κληρονομιά των άγριων καιρών και να επεξεργαστεί τρόπους ζωής πιο ανοιχτούς και ευέλικτους από εκείνους της εποχής του μπαρόκ. Δεν αναμετριούνται όμως μόνο οι εποχές αλλά και τα έθνη: η μοντέρνα γαλλική κουζίνα εισβάλλει παντού και εκτοπίζει -όχι χωρίς αντιστάσεις- παραδοσιακές μαγειρικές, όπως η ιταλική, πρώτα στους αριστοκρατικούς κύκλους κι έπειτα σε ευρύτερα στρώματα. Το "αναμορφωμένο" γούστο υποδεικνύει τους κανόνες της νέας διατροφής: μια δίαιτα ελαφριά, ορθολογική, από την οποία εξοστρακίζονται τα βαριά μπαχαρικά, τα λιπαρά κρέατα, οι πολύ έντονες γεύσεις (τυρί, κρεμμύδι, σκόρδο...), τα δυνατά αρώματα. Θριαμβεύει μια μαγειρική του ματιού και του πνεύματος μάλλον παρά της γεύσης και του σώματος, η οποία απευθύνεται σε εύστροφα μυαλά και ευαίσθητες, νυχτόβιες ψυχές, σε πλήρη συντονισμό με τη μόδα του λεπτού και του εφαρμοστού ρούχου, την τέχνη της μικρογραφίας ή τις αιθέριες φυτικές μυρωδιές.