Βέρος Γερμανός και με σημαντική διδακτική θητεία (Ιένα, Μόναχο, Κολωνία), ο Μαξ Σέλερ εκτός από τη φιλοσοφική του ιδιότητα είχε να επιδείξει και εκείνη του διπλωμάτη (υπηρέτησε στη Γενεύη και στη Χάγη). Δέχθηκε την ισχυρή επίδραση της φαινομενολογίας του Χούσερλ και όλο του το συγγραφικό έργο ήταν μια μακρά πορεία φαινομενολογικών αποκλίσεων (στις οποίες πρέπει να περιλάβουμε και την προσχώρησή του στο ρωμαιοκαθολικισμό). Η βασική φιλοσοφική του θέση αναπτύχθηκε στο έργο του "Ο φορμαλισμός στην ηθική", όπου η καντιανή ηθική υποβάλλεται σε κριτική με βάση τη σκέψη του Πασκάλ. Η θεμελίωση και η ιεράρχηση των αξιών αποτέλεσαν την έμμονη φιλοσοφική του μέριμνα. Το πρόβλημα της συμπάθειας αποτελεί σημαντική πτέρυγα στο οικοδόμημα του Σέλερ, καθότι άπτεται των ηθικο-μεταφυσικών ερευνών του. Γνωρίζουμε τον άλλον προ-λογικά, εναισθητικά, ορθολογικά; Κατά πόσο η αμοιβαία αντανάκλαση των ψυχικών καταστάσεων αποτελεί ένδειξη φιλαλληλίας, εγγύτητας ή ετερότητας; Χωρίς υπερβολή ο Σέλερ ασκεί κριτική σε όλες σχεδόν τις θεωρίες περί διυποκειμενικότητας που εκφράστηκαν έως το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα (Καντ, Νίτσε, Χέγκελ, Χιούμ, Μιλ, Σοπενχάουερ, Χούσερλ, Μπερξόν κτλ.).