Πάει καιρός τώρα που έλαβα ένα γράμμα. Ένα γράμμα κλεισμένο στο μπουκάλι που μια "μαύρη θάλασσα" το έφερε στην πόρτα μου. Ο αποστολέας, μου ήταν γνωστός. Δεν ήταν ένας αλλά μιλούσε εξ' ονόματος πολλών. Γνωστοί οι περισσότεροι. Αντίθετα, δεν υπήρχε παραλήπτης ή μάλλον ήταν ανύπαρκτος. Λες και ο αποστολέας του, το 'χε γράψει για να μείνει ανεπίδοτο ή προτίμησε να το αφήσει να πέσει κατά τύχη περπατώντας, μπας και βρεθεί κάποιος και το φυλάξει στον κόρφο του. Η ημερομηνία αποστολής, αν και παλαιά, αρκετά έντονη και ζωηρή: 17 Νοέμβρη... Έτος, πουθενά. Τριάντα χρόνια τώρα διαβάζω και ξαναδιαβάζω το γράμμα, αλλάζοντας μόνο το έτος: 1973-2003. Και κάθε φορά ανακαλύπτω πως ποτέ το γράμμα δεν είναι το ίδιο, ίσως γιατί τελικά δεν είναι ένα, αλλά τριάντα... Αγαπητέ Μήτσο, αλλά κι εσύ Μάκη, Περικλή, Νικόλα, Αλκμήνη, Βέρα, Γιώργο, Πέπη, Κώστα, Διονύση και τόσοι άλλοι, δεν σας γνώρισα ποτέ από κοντά. Σας ξέρω όμως καθώς τριάντα χρόνια τώρα περνάμε μαζί τους Νοέμβρηδες. [...]