Οι Έλληνες χαρακτήριζαν όλους τους μη-Έλληνες "βαρβάρους". Το κριτήριο γι' αυτήν τη διάκριση δεν ήταν ο πλούτος, η ευημερία, η μόρφωσις ή ό,τι άλλο. "Βάρβαρος" ήταν βασιλεύς ή υπήκοος, μορφωμένος ή αγράμματος, πλούσιος ή φτωχός, κάτοικος ανακτόρου ή καλύβας, ιερεύς ή πιστός, αν δεν βίωνε κατά τον ελληνικό τρόπο. Εκείνο που διέκρινε τον Έλληνα από τον "άλλον", ήταν ένα πράγμα: το Ελληνικώς Ζην. Αυτό το εφάρμοζε μόνον ο Έλλην και ήταν η συντεταγμένη των εντελώς ειδικών αντιλήψεών του για τον κόσμο, την ζωή και τον άνθρωπο. Από αυτές πήγαζαν οι αξίες, οι θεσμοί και όλη η συμπεριφορά του Έλληνος -όλα όσα τον ανεδείκνυαν σε ον ξεχωριστό, διακριτό από τους μη- Έλληνες.