Τυπικά, η "Αισθηματική ιστορία", που μόλις τελείωσε, είναι μετάφραση· και άλλες "Αισθηματικές ιστορίες" ίσως να είναι μεταφράσεις· όμως το διακύβευμα, και σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν (θα) είναι καθ' εαυτήν η μετάφραση, αλλά, ολοφάνερα πια, ομολογημένα, η "μεταστροφή" ("η εκτροπή-και-η-εκ-νέου-οικειοποίηση", θα λέγαμε ακριβέστερα και πιο άκομψα), του δεδομένου ποιητικού υλικού (της συντελεσμένης μετάφρασης)· ή, απλούστερα, η πλήρης ανάκτηση της αξίας χρήσης του: εδώ πρέπει να μετατοπιστεί εφεξής η έμφαση, για να μη χαθεί το παιγνίδι που παίζουμε ήδη μεταφράζοντας-ή-γράφοντας ποίηση... Κι αν είναι αναπόφευκτο, σήμερα ("Και πότε -άλλωστε- δεν είταν;") τέτοιες μετατοπίσεις να τις αντιμετωπίζουμε, και οι ίδιοι, εν μέρει σκωπτικά - ε, τόσο το καλύτερο, αφού θέλουμε ν' ανακτηθεί ακριβώς η πλήρης αξία χρήσης. Το ίδιο το διακύβευμα της δουλειάς μου λοιπόν αποκλείει τη "μεταφρασεολογία". Ό,τι είχα να πω για τη μετάφραση ποίησης, άλλωστε, το είπα στο "Περί των γάμων υδραργύρου και θείου"· και κάποια πρωτόλεια είτε υστερόγραφα, επικουρικά πάντως, κείμενα θ' αναδημοσιευτούν εν καιρώ, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης "Καλλιέργειας σκόνης" - μαζί με το δοκίμιο του ΄96 "Η παρτίδα Άμλετ"... Οι "Αισθηματικές ιστορίες" τα προϋποθέτουν όλ' αυτά· και, στρίβοντας ακόμη μια (τελευταία) φορά τη βίδα, αποσπώνται δίχως μιλιά. (από το επίμετρο του Γιώργου Κοροπούλη)