Ο νεοπλατωνισμός, το τελευταίο φιλοσοφικό ρεύμα στην ιστορία της ελληνικής αρχαιότητας, που εκδηλώθηκε κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, σε μία εποχή μεγάλης πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής παρακμής, μπόρεσε να επιβιώσει μέσα στην πρόοδο του χρόνου αποτελώντας, με την διαιώνισή του, γέφυρα μεταφοράς ιδεών σε ξεχωριστούς μεταξύ των πολιτισμούς, όπως το Ισλάμ, το Βυζάντιο και η λατινική Δύση, σε ετερόκλητες μεταξύ των περιόδους, όπως ο Μεσαίωνας, η Αναγέννηση και η εποχή των Νεότερων Χρόνων, σε διαφορετικούς μεταξύ των τομείς του πολιτισμού, όπως η φιλοσοφία και η λογοτεχνία, σε μεμονωμένους φιλοσόφους και ποιητές με δικό του ο καθένας των πνευματικό προσανατολισμό. Το λυκόφως της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, ο νεοπλατωνισμός, δεν έπαψε αιώνες τώρα να φωτίζει διακριτικά όσο και διεισδυτικά τον φιλοσοφικό στοχασμό κατά τις διάφορες φάσεις της μακράς ιστορίας του.