Είναι μερικές συναισθηματικές καταστάσεις ή φορτισμένες ιδέες, που έρχονται, σαν την ηχώ των αυλών στους κορυβαντιώντες ή σαν τις Καβαφικές "ιδανικές φωνές κι αγαπημένες", "μες στην σκέψη μας και τις ακούει το μυαλό μας". Αυτές οι καταστάσεις και ιδέες κατορθώνουν, μέσα στην παραζάλη των προσωπικών μας αναστατώσεων και στην αναμπουμπούλα των γύρων μας, να μένουν ζωντανές και να έχουν την ίδια ένταση. Μας επισκέπτονται "όταν τα βάθη της νυκτός μας περιζώνει/ άκρα θαλάσσης ουρανού και γης ειρήνη". Ίσως να ζήσαμε σε μίαν άλλη εποχή, ίσως ακόμη η ωριμότητα να μας έκανε πιο απαιτητικούς, πρώτα από τους εαυτούς μας κι ύστερα από τους άλλους -προ πάντων από τους νέους- ίσως ακόμη να πέφτουμε στην παγίδα που από καταβολής κόσμου πέφτει ο άνθρωπος: να ωραιοποιεί το παρελθόν, να μεμψιμοιρεί για το παρόν και να ζωγραφίζει με μαύρα χρώματα το μέλλον. Όμως, έστω και σαν εξομολόγηση, ας ειπωθούν ορισμένες σκέψεις για πράγματα που πάνε να λησμονηθούν στην εποχή μας από τους νέους κι όσους από μας θεωρούν πρέπον να νεάζουν.[...] (Απόσπασμα από το βιβλίο)