Πάνε αρκετά τώρα χρόνια (Αύγουστος 1972), που το χειρόγραφο ημερολόγιο του Διονυσίου Κλάδη, (γιου) του ιερέως, όπως ο ίδιος γράφει στο τελείωμα της εξιστόρησης των γεγονότων της κάθε χρονιάς, έφτασε στα χέρια μου, ακολουθώντας ίσως τη λογική ότι, το κάθε τι έμψυχο ή άψυχο έχει την τύχη του και κανείς δεν ξέρει αν κάποια υπέρτατη δύναμη δεν καθορίζει την πορεία του μέσα στο χωροχρόνο. Οι σκέψεις αυτές ήρθαν στο νου μου, όταν για πρώτη φορά φυλλομέτρησα το τετράδιο-ημερολόγιο του Διονυσίου Κλάδη, γιου του παπά Παναγιώτη Κλάδη. Είναι ένα ξεχωριστό ντοκουμέντο μιας ταραγμένης εποχής της πατρίδας μας και στις σελίδες του ο απλοϊκός Ζακυνθινός, έχει καταγράψει τα γεγονότα με την ευαισθησία, την αγωνία αλλά και το φανατισμό της εποχής του. Αναφέρεται σ' αυτά που συνέβαιναν στη Χώρα και τα χωριά, μα και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο, σε μια εποχή, που η επικοινωνία ήταν δύσκολη αν όχι αδύνατη. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)