Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια απόπειρα να διερευνηθεί η εξάπλωση της ψυχοθεραπείας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγγράφεται σε μια γενικότερη προβληματική σχετικά με το ρόλο των "ειδικών" στη διαμόρφωση του Εαυτού και τη δημιουργία νέων εξειδικευμένων θεσμών που αναλαμβάνουν να περιχαρακώσουν τα όρια της συμπεριφοράς και τους κανόνες της κοινωνικής δράσης. Τοποθετώντας το αντικείμενό της στο ευρύτερο πλαίσιο της ύστερης νεοτερικότητας, όπου η παράδοση και οι συλλογικές ιδεολογίες χάνουν την ισχύ τους ως ρυθμιστές της καθημερινής ζωής, η μελέτη αυτή επιχειρεί να φωτίσει τη διαδικασία μέσω της οποίας οι ιδέες, οι όροι και οι έννοιες, που θεμελιώνουν το θεραπευτικό εγχείρημα, τείνουν να καταστούν αδιαφιλονίκητο discourse, κυρίαρχος τρόπος αντίληψης του κόσμου και του Εαυτού.